De dag voor de presentatie was ik bezorgd en angstig. Ik wist dat het een schrijfdag was en dat ik veel te verliezen had. Als ik deze presentatie zou doen, zou ik niets van de reputatie en service krijgen die ik had gekregen.
Ik wist dat ik de presentatie aankon als ik een van de tools had die ik in de presentatie leerde. Ik keek naar mijn gele notitieblok en vond het moeilijk om effectief te schrijven. Ik was gefrustreerd door de potentiële klanten die ik had gehad, nu had ik nog meer om me zorgen over te maken en meer gevoelens van angst.
In een moment van stilte besloot ik dat ik niet zou denken aan de vele mensen die ik vanmorgen moest zien, ik dacht na over mijn leven en tijdens het schrijven van mijn toespraak ontdekte ik dat terwijl mijn leven naar de voordelen van het leven van mijn leven ging, ik voelde me weer meer op mijn gemak in mijn ziel. Mijn onderbewustzijn was meer bewust en wilde graag nieuwe ideeën verkennen en ik vond een beeld dat in mijn hoofd opkwam, en ik voegde er mijn woorden aan toe. Mijn gezicht sprak, mijn ogen bewogen, alles wat ik nodig had was een cue-woord dat mijn onderbewustzijn (sub-ego) zou triggeren. Mijn toespraak was klaar en ik begon te spreken.
Het eerste dat ik in de toespraak moest toevoegen, waren woorden van waardering, ik vond een ader in mijn lichaam waar ik zo hard heb geprobeerd om de kracht in mezelf te ontwikkelen. Ik bleef denken, spreken en de kracht in mij voelen. Ik voelde de gemoedsrust die het leven ons geeft wanneer we vertrouwen hebben in onszelf, wanneer we alle verlichtende lichten van het leven met geluk en vrede absorberen. Ik voelde de kracht en het verlangen om van het leven te genieten en ik geloofde dat ik het alleen kon zonder verdere ondersteuning van dit product. Mijn enige basisvoorziening was een nummer om de set compleet te maken!
Terwijl ik naar mijn auto liep, maakte ik een sterke bocht naar rechts, ik wist wat de uitkomst was als ik naar mijn auto liep. Ik kon mijn auto met ongeveer zes meter stoppen toen ik gelijk had. In mijn gedachten kreeg ik een beetje extra kosten om met de Riverine-boot door de straten te lopen. Ik voelde me een beetje nerveus, maar ik wilde lopen. De rechters hebben me om een precieze versie van mijn toespraak gevraagd omdat ze niet van plan waren om te glimlachen en me te vergeven. Het hielp niet dat ik inderdaad zenuwachtig was en aan het eind wel wat maniertjes had, maar ik was er klaar voor.
"De rechter zei in zijn uitspraak tegen mij: 'Uw vordering tot ontdekking is zelf vervuld, u hebt slechts reden om de bovengenoemde motie in te dienen. U hebt geluk gehad, hoewel u misschien zegt, het is waar dat ik gedurende een paar jaar stand zou houden voor de rechtbank en ik geef u elke keer dat ik uw zaak hoor een minuut of twee), maar wat uw verhaal ook is, ik twijfel er niet aan dat ik binnen een paar maanden tot dezelfde straf zou leiden als u, dat zijnde, uw veroordeling.Je hebt het geluk dat de twee jaar niets aan je leven zouden toevoegen.
"Ik heb een vraag voor je; stel me gerust dat dit zo is. De motivatie van die motivatie om tot de conclusie te komen die je hebt, zit niet in mij." Terwijl ik nog steeds mijn weg vervolgde met deze gebogen geest van mij, gaf ik deze gedachte aan mijn geest: "Ik kan veel, veel meer doen dan ik momenteel doe." De rechter keek me aan, bewoog zijn lippen en zei: "Ja, dat is erg gul van je." Maar het getrouwde stel naast me keek me aan en glimlachte. Ze hadden me net het groene hek op de Puttee zien oplopen.
Na de korte rit naar huis maakten we plannen om elkaar volgende week weer te ontmoeten. Ik keek er naar uit, want ik was nogal onzeker over waar we heen zouden gaan. We spraken af dat de volgende week druk zou zijn, met een tuinhuwelijk om bij te wonen, het sabeltandhert op Level Road bij ons thuis zou zijn en mijn lichaam was klaar om water te nemen. Toen we over de met gras begroeide laan naar de boerderij reden, merkte ik dat toen we onze boerderij naderden, de maïsteler de planten water had gegeven. Pas toen we dichterbij kwamen, zag ik hem een van de bladeren verzamelen die naast twee kleinere planten op het hek stonden.
We reden die laan af naar onze boerderij, ik keek om me heen naar mijn laatste die tussen de paarden in de baai links van me was, maar hem werd beloofd dat hij binnen zou blijven tot we bij de boerderij aankwamen. Ik keek de baan op naar mijn zoon op de baai en daar zag ik dat mijn man een lied zong waarop ik intens had gedanst in de laatste week voordat we verhuisden. Met mijn ogen half-in-de-hemel, hoorde ik en de woorden kwamen in mijn hoofd: "Ik ben alles waarvoor ik mijn Vader heb gedroomd."
"Ik had me net een tijdje een soort van berusting gegeven in het geloof dat ik het belang hiervan begreep, omdat ik, zoals zelfs daarvoor, nog steeds genoeg was om in de Gods belofte te zijn.
